نقش سلولهای بنیادی در درمان اختلال طیف اوتیسم

درمان اختلال طیف اوتیسم به عنوان یک اختلال بیولوژیک

در پایان دهه 1970 مفاهیم درباره اوتیسم تغییر پیدا کرد.در سال 1977 سوزان فولستاین و پروفسور سِر مایکل روتر تحقیقاتی در مورد دوقلو ها منتشر نمودند که در ان 21 جفت دوقلو همجنس که حداقل یکی از دو قلو ها مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بودند مورد مطالعه قرار دادند. نویسندگان نتیجه گرفتند که مولفه ارثی قابل توجهی برای اوتیسم وجود دارد.در این دوره است که علاوه بر مطالعه دوقلو ها پیشرفت سریعی نیز در زمینه درک ماهیت ارثی اختلال طیف اوتیسم به دلیل اکتشافات علمی در ژنتیک مولکولی صورت گرفت.در این دوره دانشمندان توانستند به این پرسش پاسخ دهند که خصوصیات واحد های ارثی به نام ژنها و نحوه انتقال ژنها از یک نسل به نسل دیگر چگونه است.این مفهوم امکان درک بیشتری از بسیاری از بیماری ها مانند سرطان و اختلالات خود ایمن را فراهم نمود و همینطور توضیحاتی نیز درمورد اختلالات رفتاری و رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم را ارائه نمود.ظهور نظریه های بیولوژیک اوتیسم،رویکرد های درمانی را به شدت تغییر داد.در این دوره اعتقاد بر این بود که بهترین شرایط بیولوژیکی را با درمانهای بیولوژیک یعنی دارو درمانی می توان ایجاد نمود و در میان روانپزشکان محبوبیت بیشتری در استفاده از داروهای ضد روانپریشی برای درمان اختلالات رفتاری بوجود امد. همزمان سایر مداخلات پزشکی الترناتیو مانند همیوپاتی نیز محبوبیتشان بیشتر گردید. یکی از این درمانهای الترناتیو سکرتین تراپی بود،هورمونی که در کمک به هضم غذا نقش دارد.هورمونی که برای مشکلات گوارشی مانند زخم ها یا بیماری لوز العمده تجویز می گردید اما FDA این دارو را برای سایر مصارف و اختلال طیف اوتیسم مورد تایید قرار نمی دهد.با توجه به این تئوری در ده 1920 که اوتیسم در اثر نشت مواد سمی و افیونی در خون از طریق گوارش بوجود می اید ادعا یک مادر درمورد موفقیت سکرتین در مورد معالجه فرزند دارای اوتیسمش، سکرتین تراپی شناخته گردید.هیچ مدرک موثقی در دست نیست که نشان دهد سکرتین تراپی میتواند در بهبود علائم رفتاری اختلال طیف اوتیسم موثر باشد. درحقیقت در اکثر تحقیقات در مورد درمان با سکرتین هیچ تفاوت معنی داری از نظر بالینی بین سکرتین تراپی و دارو نما مشاهده نگردید. با وجود عدم شواهد کافی بر موثر بودن این درمان،سکرتین تراپی همچنان در مواردی به عنوان یک درمان برای اختلال طیف اوتیسم استفاده می گردد.

دارو درمانی برای درمان اختلال طیف اوتیسم

درمانهای دارویی در کاهش برخی از علائم رفتاری اختلالات طیف اوتیسم مانند پرخاشگری،تحریک پذیری  و رفتارهای اسیب زننده  و خود ازاری  موفقیت فراوانی داشته است.علاوه بر این ،با کاهش رفتار های مزاحم و مداخله کننده، درمانهای دارویی می توانند به اثر بخشی روشهای درمانی دیگر مانند ABA کمک شایانی نمایند. ریسپریدون اولین داروی تایید شده توسط FDA برای درمان علائم مرتبط با اختلالات طیف اختلال طیف اوتیسم بود.این دارو می تواند در کاهش رفتارهای پرخاشگرانه،خود اسیبی، و سایر رفتار های چالش برانگیز تاثیر معنی داری داشته باشد.از عوارض جانبی ریسپریدون می توان به سرگیجه خشکی دهان و افزایش اشتها اشاره نمود.
آرپیپیرازول یکی دیگر از دارو هایی است که FDA ان را برای کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم مورد تایید قرار داده است. این دارو بیشتر برای کاهش رفتار های تحریک پذیری مرتبط با اختلال طیف اوتیسم مورد استفاده است و در پژوهشها هم مشخص شده است که می تواند بر روی بیش فعالی و کیفیت زندگی این کودکان نیز موثر باشد.عوارض جانبی آن نیز افزایش وزن و افت موود گزارش گردیده است. کلوزاپین دارویی ضد روانپریشی است که پیش از تایید ریسپریدون و ارپیپیرازول برای درمان اختلال طیف اوتیسم مورد استفاده قرار می گرفت.کلوزاپین به طور گسترده ای برای درمان اسکیزو فرنی و کاهش رفتارهای خود کشی و پرخاشگری استفاده می گردد. این دارو به میزان بالایی باعث کاهش پرخاشگری در افراد دارای اختلال طیف اوتیسم می گردد.این دارو دارای عوارض بالایی از جمله افزایش وزن زیاد و سندروم متابولیک می گردد و به ندرت در راس داروهای تجویزی برای اختلال طیف اوتیسم قرار گرفته است.هالوپریدول هم که با نام هالدول شناخته می گردد برای معالجه انواع اختلالات عصبی و روانی از جمله اسکیزوفرنی و سندروم تورت و توهم استفاده می گردد.مطالعات متعددی در مورد اینکه هالوپریدول می تواند در بهبود  نقایص اجتماعی و علائم بیش فعالی در اختلال طیف اوتیسم موثر باشد انجام گرفته است.با این حال مصرف طولانی این دارو می تواند باعث عوارضی چون حرکات غیر ارادی عضلات گردد