ده رفتار نگران کننده در کودکان

10 رفتاری که حتی درمانگر کودک را می توانند نگران کنند

بیشتر ما والدین در مورد آنچه باید انجامش دهیم نگرانیم؛ اما چگونه تفاوت بین رفتارهای رایج با رفتارهای نگران­کننده را دریابیم؟ راستش گفتنش سخت است. در تمرینهای من، والدین نگرانی زیادی ابراز می­کنند، نگرانی­ هایی که گاه به سادگی می­توان نشان­ش داد و برای مرحله پیشرفت فرزندانشان سرمشق می­ شود.

به هر حال، برخی رفتارها حاکی از نگرانی­های جدی است. در اینجا به ده تا از رفتارهایی که می­تواند در متخصص بالینی کودک ایجاد نگرانی کند اشاره می­کنیم:

با هیچ­کدام از دوستان صمیمی­شان زیاد بازی نمی­کنند

اگر کودکتان خیلی ناگهانی دست از بازی با دوستان نزدیکش بکشد، این یک مشکل است. مشکلی که می­تواند نشانه ­ای از وجود یک نزاع باشد. می­توان از روی حال و حوصله­ ی کودک پیش­بینی کرد که موضوعی پیش آمده است. هرچه که موجب این موضوع باشد، شایسته بررسی است.

به شکل نگرانی تا دیروقت بیدارند

اگر کودکتان تا دیر وقت نگران و بیدار است، نگرانی­هایش به اضطراب بدل شده است. در این حالت، مهم است که به صورت حرفه­ ای اقدام کنیم. ابزاری در اختیار کودک بگذاریم تا با اضطراب­هایش بجنگد و به قدرتمند شدن او کمک کند، تا نگذارد کودک قربانی اضطراب­هایش شود.

خودشان را نیشگون می­ گیرند، خراش می­ دهند و یا دست و پایشان را می بُرند

خود-زنی خودش را به شیوه­های مختلفی می­تواند نشان دهد. این شیوه در بچه­های کوچک­تر بیشتر خودش را در نیشگون گرفتن خود، خراشیدن، یا مشت­زنی به خود نشان می­دهد. این رفتار در سنین نزدیک به نوجوانی و نیز این طی دوره به سمت رفتارهایی مثل بریدن و آتش­زدن کشیده می­شود. اگر کودکی دارید که خود زنی می­کند، حتی اگر به ­نظرتان چندان هم جدی نیست، باید سراغ درمانگر کودک بروید تا عواطف کودک را تحلیل و پردازش کند. اینکه آنقدر صبر کنید که خود زنی­ اش تشدید شود، ایده­ی اصلا خوبی نیست.

وقتی غمگین می شوند خانه را ترک می­کنند.

کودکان تمامی سنین غالبا وقتی ناراحت و دلخور شوند مسیرشان را بی­اراده به بیرون خانه کج می­کنند. این رفتار، مرا بی­اندازه دلواپس می­کند. این مساله، فقدان ساز و کارهای کنار آمدن را که در دسترس کودک است ثابت می­کند. اگر بچه­ ها همچنان فرار کنند، از خانه هایشان دور می­شوند و ممکن است که گم شوند و حتی صدمه ببینند.

شبها نمی­ خوابند.

اگر کودکتان قبلا راحت می­خوابید و اکنون شبها خوابش نمی­برد، چیزی پیش آمده است. به­ هم ­خوردن خواب، کلید وجود مشکلی بالقوه است. بهم ­خوردن خواب حتی می­تواند از یک سری موضوعات انباشت شده ایجاد شده باشد؛ پس بکاوید و ریشه­اش را بیابید.

هیچ چیزی نمی­ خورند.

اشتها نیز دقیقا مثل خوابیدن، یکی از آن کلیدهایی است که نشان می دهد اوضاع چطور پیش می رود. اگر کودکتان یک­باره دست از خوردن بکشد، جای نگرانی بسیار هست. من در مورد ناخنک زدن به غذا حرف نمی­زنم! بلکه سخنم راجع به از دست­رفتن تمام وعده­های غذایی و دریافت مقدار کم کالری در طول روز است. بچه­ هایی که دست از غذا خوردن می­کشند به استرس، نگرانی، یا اختلالات خلقی دچار می­شوند. این امر نیازمند کنکاش بیشتری است.

پنهان­کاری کنند.

بچه­ ها –مخصوصا نوجوان­ها- عموما راجع به تلفن و فعالیت­های اینترنتی­شان پنهان­کاری می­کنند. اما وقتی که به تلفن یا کامپیوترشان نگاهی می­ اندازید، ترس برشان دارد –و دارم می­گویم ترس برشان دارد- نگرانی من را تا حدودی افزایش می دهد.

حرفهایی مثل این می زنند که “اصلا من برای چی به دنیا آمدم؟”

برخی بچه­ ها اظهارات ترسناکی مطرح می­ کنند. البته این همیشه بدین معنی نیست که نقشه ای برای کشتن خودشان دارند. بچه های کوچکتر اغلب اظهارات کلی­ تر مثل جمله ­ی آغازی بیان می­ کنند. به والدین می­گویم که حتی اگر این اظهارات ضرورتا بدین معنی نباشد که می­خواهند بمیرند، ولی می توان ارزیابی کرد که ناشی از برخی دردهای عاطفی است، که می تواند موضوعی مربوط به خلق و خو، اعتماد به ­نفس یا محرک­های تنش­ زای زندگی باشد.

به تندی رفتار می­ کنند،  یا به­ طور غیر عادی پرخاش­گرند.

این دو نگرانی آخر، رایج است ولی بایستی به هر حال به حساب گرفته شود. اگر کودکی تندی و پرخاش­گری می کند لازم است که بی ­درنگ مورد خطاب قرار گیرد. بچه­ هایی که متوسل به رفتار خشن می­شوند، تواناییِ خودتدبیری ندارند و برای کسب این توانایی، پیش از بزرگسالی به کمک نیاز دارند.

تهدید به کشتن خودشان یا فردی دیگر می­ کنند.

این مقاله را با شاخص­ ترین نگرانی به پایان خواهیم رساند. هر موقع بچه­ ها تهدید به آسیب رساندن خودشان یا هرکس دیگر کنند، باید مساله را جدی گرفت. ممکن است احساس کنید که کودک به دنبال جلب­توجه است، ولی حتی اگر موضوع همین باشد، همچنان نشانه­ی این است که اوضاع خوب نیست و آنها نیاز به کمک بیشتر دارند.

اگر کودکتان هر یک از این رفتارها را دارد، از دوستان و خانواده و پزشک متخصص اطفال یا یک درمانگر کودک بیشتر کمک بگیرید. هرگز برای کمک گرفتن زود نیست، بلکه غالبا خیلی دیر هم هست.

آیا شما نگرانی­های دیگری هم دارید که می خواهید به این فهرست اضافه کنید؟ آیا برخی از این رفتارها را در خانه ­تان تجربه کرده­اید؟ آنها را اظهار کنید و با سایر والدین هم به اشتراک بگذارید.

آیا می­دانید با شناساندن این موضوع که چه رفتارهایی باید جدی تلقی شود، می تواند مفید فایده باشید؟ این نوشته را با افراد دیگر نیز به اشتراک بگذارید.