شخصیت مرزی، دردناک ترین اختلال روانشناختی

اختلال شخصیت مرزی یا “BPD”  ممکن است در میان اختلالات روان شناختی بدنام ترین اختلال محسوب شود. در حال حاضر، در حوزه بهداشت روان درمورد پیامدهای منفی نام این اختلال، شکایات و بحث هایی وجود دارد. زیرا بسیاری آن را گمراه کننده و سرشار از تداعی های منفی می دانند. اختلال شخصیت مرزی اغلب یا تشخيصی نمی گیرد، یا تشخيص اشتباه می گیرد و يا درست درمان نمی شود. پزشکان ممکن است تعداد بیماران مبتلا به BPD را در طول دوره درمان کاهش دهند یا آنها را به طور کامل به دلیل مقاومت شدید آنها در برابر درمان رها کنند. اگر فرد مبتلا، رفتارهای پر آسیب نسبت به خودش را تکرار کند، ناامیدی در بین خانواده، دوستان و متخصصین سلامت افزایش می یابد و ممکن است منجر به کاهش مراقبت های درمانی آنها شود.

اختلال شخصیت مرزی با خلق و خو، تصویر شخصی، جریان های فکری و روابط شخصی بی ثبات توصیف می شود. زمانی که این افراد قادر به تنظیم احساسات خود نیستند، تمایل به رفتارهای وحشیانه، بی پروا و غیرقابل کنترل از قبیل ارتباطات خطرناک جنسی، سوء مصرف مواد، قماربازی، ولخرجی یا مصرف سنگین الکل دارند. یکی از ویژگی های برجسته BPD عدم توانایی تنظیم هیجان و خلق و خوی است که اغلب به عنوان اختلال تنظیم خلقی در نظر گرفته می شود.

علائم شامل نوسانات سریع خلقی همراه با دوره های شدید ناامیدی، تحریک پذیری، هراس و یا بدبینی است که می تواند ازچند ساعت تا چند روز طول بکشد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی (BPD) در اثر شدت احساسات خود به تدریج از پا در می آیند، خواه این احساس، احساس لذت باشد، خواه خستگی یا افسردگی و خواه اضطراب و خشم. آنها نمی توانند این احساسات شدید را مدیریت کنند. هنگامی که ناراحت می شوند، آشفتگی های هیجانی وعاطفی شدید، افکار اشتباه  و خطرناک و نوسانات خلقی بالایی را تجربه می کنند که امنیت دیگران و همچنین خودشان را تهدید می کند.

شیوه عشق ورزی و نفرت آنها در روابطشان، یک فرایند کاملا خودخواهانه است، زیرا روابط این افراد همیشه با احساسات لحظه ای آنها تعیین می شود. بر خلاف فرد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته  (NPD)، شخصیت مرزی دارای ظرفیت محدودی است و تمایل دارد که واقعا همدل، بااحساس، سخاوتمند و فداکار باشد. با این حال، هنگامی که فرد مبتلا به BPD با خشم انتقام جویانه شدیدی مواجهه می شود، همه آنچه به فرد مورد علاقه شان گفته اند و داده اند در یک چشم به هم زدن با پرخاشگری پس می گیرند.

زندگی در افراط و تفریط: عشق / نفرت

BPD ها دنیایی پر از افراط و تفریط را تجربه می کنند: سیاه و سفید و یا همه یا هیچ. زمانی که آنها خوشحال هستند، جهان یک مکان زیبا و عالی است. شادی و لذتی که تجربه می کنند یک لذت تمام و کمال است. از سوی دیگر، آنها زمانی که حس می کنند که طرد یا رها شده اند، به طرزی عجیب، خشمی بی کنترل، افکار پارانوئیدی و احساس ناامیدی را تجربه می کنند. نوسانات خشم بی انتها و غیر قابل کنترل این افراد، آنها را تا آستانه آسیب رساندن به خود و دیگران می رساند.

افرادی که مبتلا به BPD هستند، به میزان زیادی نسبت به زندگی خود نامطمعن هستند، چه در مورد خانواده و یا روابط شخصی باشد، چه در مورد کار یا آرمان های آینده. به دلیل این افکار و احساسات نامطمئن و ناامنی که در مورد خود ، اهداف بلند مدت، دوستی ها و ارزش ها تجربه می کنند، اغلب از خستگی مزمن یا احساس خلا رنج می برند.

BPD ها معمولا قصد ندارند به خودشان و دیگران آسیب برسانند. اما بازتاب هیجانات خشونت آمیز آنها منجر به جنون موقتی می شود. در طول لحظات فروپاشی هیجانی، فرایند فکری آنها، درک وضعیت عاطفی و توانایی تصمیم گیری صحیح و منطقیشان، به شدت تحت تاثیر قرار می گیرد. آنها به دلیل یک موج غیر منطقی و غیر قابل کنترل نفرت، خشم، و یا افکار پارانوییدی، خود و عزیزانشان را در مسیر آسیب قرار می دهند. این به خاطر فقدان عشق نیست بلکه به این دلیل است که آنها در آن لحظه خشمی که از خاطرات سرکوب شده از دوران کودکی و زمانی که مورد سوء استفاده، غفلت و آسیب قرار داشته اند را رها می سازند.

BPD ها به ندرت قادر به حفظ روابط پایدار درازمدت هستند. روابط عاشقانه آنها به سرعت، شدت و با لذت و هیجان زیادی شروع می شود. احساسات بی ثبات خود را در یکی از دو جهت حرکت می دهند: عشق و پرستش، و یا نفرت و نابودی. از آنجایی که این شخص هرگز روابط سالمی را تجربه نکرده است، عشق تمام و کمالی که در ابتدای رابطه برایشان رخ می دهد، نه واقعی و نه پایدار است. این نگاه سیاه و سفید آنها به  روابط عاشقانه شان باعث ایجاد رفتارهای موجی و سینوسی در آنها می شود؛ آنها همسر خود را به طور مداوم یا مورد عشق و مهربانی و یا خشم و خشونت قرار می دهند.

مشکل اصلی: رها شدگی

اغلب افرادی که با BPD تشخیص داده می شوند، یک اشتغال ذهنی دائمی با یک ترک شدن واقعی و یا تصور ترک شدن دارند و شدیدا در تلاش برای جلوگیری از آن هستند. تصور جدایی یا طرد شدن قریب الوقوع می تواند منجر به تغییرات عمیق در نحوه فکر کردن در مورد خود و دیگران و همچنین در ثبات رفتاری و احساسی آنها شود. چه واقعی باشد چه خیال باطل، هر بار یادآوری این مسأله باعث می شود که آنها با شریک عاشقانه خود با خصومت و تهاجم رفتار کنند. یک نظر اشتباه، یک اختلاف نظر و یا یک ابراز ناراحتی از سمت شریک عشقی، می تواند به سرعت احساسات دوستانه آنها را به مجازاتی خصمانه تبدیل کند.