اختلالات روانی

کمک به افراد با اختلال دو قطبی

خدمات تن دار نیک
  • مرجع آزمون های آنلاین رایگان
  • شخصیت، ازدواج، روابط، آسیب شناسی
  • فردی، شغلی، تحصیلی، سازمانی و ...
  • ارائه آموزش های صوتی و تصویری
  • ارائه مطالب علمی و روان شناسی
  • گروه سنی کودکان تا بزرگسالان

کمک به افراد با اختلال دو قطبی:این مقاله در مورد روش های حمایتی مناسب برای کمک به اعضای خانواده، معشوقه یا دوستان با اختلال دوقطبی است.

کمک به افراد خانواده با اختلال دو قطبی

درگیر شدن در پستی و بلندی های اختلال دوقطبی می تواند سخت باشد و این فقط مختص فرد بیمار نیست. خلق و خو و رفتار های فرد با اختلال دوقطبی بر همه ی اطرافیان تاثیر می گذارند، خصوصا بر اعضای خانواده و دوستان نزدیک. هنگام حمله های دوقطبی، ممکن است مجبور شوید با شوخی های بی ملاحظه، خواسته های شنیع، فورانهای شیدایی و تصمیم های غیر مسئولانه مقابله کنید. و وقتی که طوفان مخرب شیدایی می گذرد، این که با عواقب مقابله کنید معمولا گردن شما می افتد. درطول این دوره افسردگی، ممکن است مجبور شوید کاستی ها را برای کسی که دوستش دارید و توان روبرو شدن با مسئولیت های خانه یا محل کار را ندارد جبران کنید.

خبر خوب این است که اغلب افراد با اختلال دوقطبی می توانند خلق و خوی خود را با درمان مناسب ، دارو و حمایت متعادل کنند و شما می توانید نقش چشمگیری را در بهبودش ایفا کنید. معمولا فقط داشتن کسی برای صحبت کردن می تواند بر دیدگاه و انگیزه ی فردی که دوستش دارید تاثیر بگذارد.

راه های دیگری که می توانید کمک کنید در اینجا آمده:

درمورد اختلال دو قطبی یاد بگیرید:

هرچه که می توانید درمورد نشانه ها و روش های رفتار یاد بگیرید. هر چه بیشتر در مورد اختلال دوقطبی بدانید، بیشتر آماده ی کمک به کسی که دوستش دارید خواهید بود و موضوع را بیش از حد بزرگ نخواهید کرد.

شخص را تشویق کنید کمک بپذیرد.

اختلال دوقطبی هر چه زودتر معالجه شود، بهتر بهبود می یابد، بنابر این کسانی که دوستشان دارید را وادار کنید فورا کمک تخصصی بگیرد. منتظر نمانید که ببینید آیا بدون معالجه بهتر می شود یا نه.

درک کنید.

بگذارید دوست یا عضو خانواده تان بداند که اگر او به شنونده ای دلسوز، تشویق، یا کمک به درمان نیاز داشته باشد شما خواهید بود. افراد با اختلال شخصیت دو قطبی معمولا در برابر کمک گرفتن مقاوم هستند زیرا آنها نمی خواهند احساس کنند سربار دیگران هستند، بنابر این به شخص یاد آوری کنید که اهمیت می دهید و هر کمکی که بتوانید انجام می دهید.

صبور باشید.

بهتر شدن زمان می برد، حتی زمانی که شخص تحت درمان باشد. توقع بهبودی سریع یا معالجه ی دائم نداشته باشید. نسبت به سرعت درمان صبور باشید و برای چالش های شکست آماده شوید. مدیریت اختلال دوقطبی فرآیندی طولانی مدت است.

اهمیت حمایت در بهبود اختلال شخصیت دوقطبی

افراد با اختلال شخصیت دوقطبی زمانی که از طرف اعضای خانواده و دوستان حمایت می شوند بهتر رفتار می کنند. احتمال بهبود آنهایی سریع تر است که افراد خانواده یا دوستانشان مشارکت می کنند و حامی آنها می شوند، شیدایی و دوره ی افسردگی کمتری تجربه می کنند و نشانه های خفیف تری دارند.

اختلال دو قطبی و خانواده

زندگی با شخصی که اختلال دوقطبی دارد می تواند باعث استرس و تنش در خانواده شود. بیشترین چالش مقابله با علایم و عواقب ناشی از علائم اینست که اعضای خانواده معمولا با احساس گناه، ترس و درماندگی دست به گریبان می شوند. نهایتا، تقلا و کوشش بسیار باعث مشکلات جدی در رابطه می شود. اما خانواده ها اگر یاد بگیرند بیماری و سختی هایش را بپذیرند می توانند با اختلال دوقطبی با موفقیت رفتار کنند.

زمانی که احساس عجز یا گناه می کنید، مهم است به یاد داشته باشید که داشتن اختلال دوقطبی تقصیر هیچ کس نیست.

 پذیرش اختلال دو قطبی شامل اعتراف به این می شود که ممکن است هرگز چیزی به حالت طبیعی برنگردد. معالجه می تواند تاثیر بسیاری برای شخصی که دوستش دارید داشته باشد، اما ممکن است به همه ی نشانه ها یا آسیب ها توجه نکند. برای دوری از نا امیدی و رنجش مهم است که توقعات واقع گرایانه ای داشته باشید. توقع زیاد از اعضای خانواده تان محکوم به شکست است. از طرف دیگر، انتظار کم داشتن نیز می تواند مانع بهبود شود، بنابر این سعی کنید بین تشویق استقلال و حمایت کردن تعادل برقرار کنید.

گام هایی برای روبرو شدن با اختلال دوقطبی در خانواده

افراد با اختلال دوقطبی نمی توانند خلق و خویشان را کنترل کنند. آنها نمی توانند از افسردگی رها شوند یا نمی توانند در طول شیدایی کنترل خودشان را بدست گیرند. بر افسردگی و جنون نمی توان با خویشتن داری، اراده یا استدلال غلبه کرد. گفتن «دست از دیوانه بازی بردار» یا «نیمه ی پر لیوان را ببین» به شخص کمک نخواهد کرد.

محدودیت های خودتان را بپذیرید.

شما نمی توانید شخص با اختلال دو قطبی را نجات دهید، همینطور نمی توانید کسی را مجبور کنید که مسئولیت بهتر شدن را برعهده بگیرد. می توانید پیشنهاد حمایت کنید، اما در نهایت، بهبود در دست فرد بیمار است.

استرس را کاهش دهید.

استرس اختلال دوقطبی را بدتر می کند، بنابر این سعی کنید راه هایی برای کاهش استرس در زندگی کسی که دوستش دارید پیدا کنید. بپرسید چطور می توانید کمک کنید و داوطلب شوید بعضی از مسئولیت های فرد را اگر لازم است انجام دهید. کار های روتین ایجاد کنید و انجام دهید، مانند زمان منظمی برای بیدار شدن، غذا خوردن، خوابیدن که همچنین می تواند استرس خانواده را کم کند.

آزادانه ارتباط برقرار کنید.

ارتباط آزاد و صادقانه برای مقابله با اختلال شخصیتی دوقطبی در خانواده  کاربردی است. نگرانی هایتان را با روشی محبت آمیز در میان بگذارید، از شخص بپرسید چه احساسی دارد و سعی کنید واقعا گوش دهید، حتی اگر با او موافق نیستید یا به آنچه گفته می شود ارتباطی ندارید.

حمایت از فردی که اختلال دوقطبی دارد

حرف های کمک کننده ای که می توانید بزنید:

تو تنها نیستی. من کنارت هستم.

من می فهمم که بیماری ات جدی است و این باعث چنین تفکرات و احساساتی می شود.

ممکن است الان این را باور نکنی، اما احساست تغییر خواهد کرد.

ممکن است من دقیقا نتوانم بفهمم که چه احساسی داری، اما به تو اهمیت می دهم و می خواهم کمک کنی.

تو برایم اهمیت داری. زندگی ات برایم مهم است.

شخص با اختلال دوقطبی را مجاب کنید که به دکتر مراجعه کند.

گذشته از حمایت عاطفی، بهترین راه برای کمک کسی که اختلال دوقطبی دارد، تشویق کردن و حمایت از معالجه است. هرچند افراد با اختلال دوقطبی نسبت به شرایط خود بینش ندارند، بنابر این همیشه آسان نیست که آنها را پیش دکتر ببریم. وقتی به آنها احساس شیدایی دست می دهد، احساس خوبی دارند و متوجه نمی شوند که مشکلی وجود دارد. وقتی که افسرده هستند، ممکن است تشخیص دهند که چیزی اشکال دارد، اما انرژی اینکه کمک بخواهند را ندارند.

اگر کسی که دوستش دارید امکان اختلال دو قطبی را تصدیق نمی کند، درموردش بحث نکنید. این نظر ممکن است برای فرد ترسناک باشد، بنابر این مراقب باشید. در عوض معاینه ی پزشکی روزانه را پیشنهاد دهید، پزشک را برای  نشانه ی خاصی ملاقات کنید، مانند بی خوابی، زود رنجی یا خستگی (می توانید پیشاپیش با دکتر تماس بگیرید و درمورد نگرانیتان راجع به اختلال دوقطبی بگویید.)

چیز های مفیدی که می توانید بگویید:

اختلال دوقطبی یک بیماری جدی است، مانند دیابت. این بیماری نیازمند مراقبت های پزشکی است.

تو نباید بخاطر اختلال دوقطبی سرزنش بشی. تو باعث آن نبوده ای. این تقصیر تو نبوده.

می توانید بهتر شوید. درمان های بسیاری وجود دارند که می توانند مفید باشد.

اگر اختلال دوقطبی درمان نشود، معمولا بدتر می شود.

شخصی که دوستش دارید را درطول درمان اختلال دو قطبی حمایت کنید.

وقتی که دوست یا عضو خانواده تان موافقت می کند که به پزشک مراجعه کند، می توانید به عنوان زوج به درمان کمک کنید. حمایتتان می تواند در موفقیت درمان تفاوت زیادی ایجاد کند، بنابر این پیشنهاد مشارکت دهید، به هر طریقی که شخص با اختلال دوقطبی می خواهد یا نیاز دارد.

کارهایی که می توانید برای حمایت از درمان اختلال دوقطبی شخصی که دوستش دارید انجام دهید:

دکتر و روانشناس های با صلاحیت و متخصص پیدا کنید.

قرار ملاقات ها و ویزیت را تنظیم کنید و پیش روید.

بینشتان را به دکتر پیشنهاد دهید.

بر خلق و خوی فرد نظارت کنید.

درمورد دارو های فرد یاد بگیرید.

پیشرفت درمان را دنبال کنید.

مراقب نشانه های پس رفت باشید

دکتر را از مشکلات آگاه  کنید.

شخص را تشویق کنید از داروی اختلال شخصیت دو قطبی استفاده کند

دارو زیر بنای درمان اختلال شخصیت است و اکثر افراد برای تنظیم خلق و خویشان و جلوگیری از عود به آن نیاز دارند. علی رقم نیاز به دارو، خیلی از افراد با اختلال  دوقطبی از مصرف آن دست می کشند. برخی به این دلیل که احساس می کنند بهتر شده اند، دیگران به دلیل عوارض جانبی، و ما بقی به این خاطر که از نشانه های شیدایی لذت می برند. به ویژه افرادی که فکر نمی کنند مشکل دارند بیشتر احتمال دارد که از مصرف دارو دست بکشند.

می توانید با تاکید بر اهمیت دارو به فردی که اختلال دوقطبی دارد کمک کنید در مسیر بماند و مطمئن شوید همه ی دارو های تجویز شده همانطور که دستور داده شده مصرف می شوند. همچنین شخص را تشویق کنید با دکتر درمورد هرگونه عوارض جانبی آزار دهنده صحبت کند. اگر میزان دارو بسیار زیاد یا بسیار کم باشد عوارض جانبی می توانند بسیار ناخوشایند باشند، اما تغییر در نوع دارو یا میزان آن ممکن است مشکل را حل کند. به فرد یاد آوری کنید که قطع ناگهانی دارو خطرناک است.

مراقب نشانه های خطرعود اختلال دوقطبی باشید

حتی اگر شخص با اختلال دوقطبی تحت درمان قرار گیرد، ممکن است گاهی علایم بیماری بدتر شوند. اگر متوجه هرگونه علامت یا تغییر خلق و خو شدیدفورااقدامکنید. به علایم دوقطبی به وجود آمده در شخصی که دوستش دارید اشاره کنید و دکتر را با خبر کنید. با پا درمیانی سریع، ممکن است بتوانید از وقوع  شیدایی افسردگی پیش از اینکه کاملا گسترش یابد جلوگیری کنید.

نشانه ها و علایم خطر شیدایی:

کم خوابی

خلق و خوی متغیر

بی قراری

به سرعت صحبت کردن

افزایش مقدار فعالیت

کج خلقی یا پرخاشگری

نشانه ها و علایم هشدار افسردگی

خستگی و رخوت

بیشتر خوابیدن

اشکال در تمرکز

کناره گیری از دیگران

تغییر در اشتها

مقابله با شیدایی و افسردگی: گام هایی برای خانواده و دوستان

اگر از عود بیماری جلو گیری نشد، کار هایی وجود دارند که می توانید در طول شیدایی یا دوره افسردگی برای مقابله با آن انجام دهید.

نشانه های دوقطبی را به دل نگیرید.

در میان دوره ی افسردگی دوقطبی، افراد معمولا چیزی می گویند یا کاری می کنند که زیانبخش یا شرم آور است. در زمان شیدایی ممکن است آنها بی ملاحظه، بی رحم، خرده گیر و ستیزه جو شوند. در زمان افسردگی، آنها ممکن است پس زننده، زود رنج، ناسازگار و زود خشم شوند. سخت است که چنین رفتار هایی را به خود نگیرید، اما سعی کنید به یاد داشته باشید که این ها نشانه های بیماری روانی است، نه نتیجه ی خود خواهی یا نا بالغی.

برای رفتار های مخرب آماده باشید.

در زمان شیدایی یا افسردگی، افراد با اختلال دوقطبی ممکن است ویرانگر یا غیر مسئولانه رفتار کنند. برنامه ریزی از قبل برای  چگونگی مدیریت چنین رفتاری می تواند مفید باشد. وقتی فردی که دوستش دارید خوب است، درمورد اساس نامه ای برای نحوه ی رفتار مذاکره کنید، این به شما امکان بیشتری می دهد تا وقتی نشانه ها ظاهرمی‌شوند از او حمایت کنید. درمورد گام های خاصی که خواهید برداشت توافق کنید، همچون برداشتن کارت های اعتباری یا سویچ ماشین، باهم دکتر رفتن، یا بدست گرفتن مسائل مالی خانه.

بدانید در بحران چه کنید.

مهم است که از قبل برای زمان های بحران برنامه بریزید، بنابر این می توانید زمانی که اتفاق می افتد به سرعت و موثر عمل کنید. داشتن برنامه ی بحران می تواند مفید باشد. مطمئن شوید که لیستی از اطلاعات تماس اورژانسی دکتر ها، روانشناس ها و دیگرانی که کمک خواهند کرد را داشته باشید. همچنین شامل آدرس و شماره تلفن بیمارستانی که در صورت لزوم فرد را خواهید برد.

در مواقع اورژانسی با ۱۲۳ (اورژانس اجتماعی تماس بگیرید.

اگر شخص با اختلال دوقطبی تمایل به خودکشی یا خشونت دارد، سعی نکنید به تنهایی موقعیت را مدیریت کنید. اگر نگران هستید که فرد مورد علاقه تان ممکن است به شما آسیب برساند، به جای امن بروید و با پلیس تماس بگیرید. اگر فرد تمایل به خود کشی دارد، او را تنها نگذارید، آمبولانس خبر کنید و تا زمانی که برسد در کنار شخص بمانید.

حمایت از شخصی که دچار شیدایی است.

افرادی که شیدایی دارند معمولا احساس می کنند جدا از دیگران هستند. حتی گذراندن زمان اندکی با آنها، کمک خواهد کرد. اگر فرد انرژی زیادی دارد با هم قدم بزنید، تا به فرد اجازه دهید در حرکت باشد و از حضور شما بهره ببرد.

با این حال، در طول مدت شیدایی با شخص بحث و بگو مگو نکنید. از گفت و گو های پرتنش بپرهیزید.

در دوره های انرژی بالا شخص اغلب کار هایی انجام می دهد یا چیز هایی می گوید که معمولا آنها را نخواهد گفت و انجام نخواد داد، شامل تمرکز بر جنبه های منفی دیگران. در صورت لزوم از فرد فاصله بگیرید و از مشاجره بپرهیزید.

غذا و نوشیدنی هایی که خوردنشان راحت است آماده کنید (همچون ساندویچ ها و سیب و نون و پنیر و آب میوه)، زیرا برای فرد در طول دوره با انرژی بالا سخت است که برای غذا خوردن بنشیند.

از تحریک و تحمیل فعالیت های بسیار به فرد بپرهیزید. بهتر است که محیط اطراف را تا جایی که امکان دارد آرام نگه دارید.

اجازه دهید هر زمان که ممکن است فرد بخوابد. در دوره ی انرژی بالا، خوابیدن مشکل است و در طول روز احتمال دارد که فرد چرت کوتاهی  بزند. بعضی اوقات فرد فقط پس از ۲ یا ۳ ساعت خواب احساس تجدید نیرو می کند.

وقتی شخصی که دوستش دارید دو قطبی است از خودتان مراقبت کنید

بدیهی است وقتی  که از شخص دیگری حمایت می کنید به نیازهای خوتان بی توجهی کنید. اما اگر مراقب خودتان نباشید، خود را در معرض خطر فرسودگی روانی قرار می دهید. برای مقابله با استرس مراقبت از فرد دوقطبی، باید از خودتان هم از لحاظ روحی و هم جسمی مراقبت  کنید.

روی زندگی خودتان تمرکز کنید. حمایت از شخصی که دوستش دارید ممکن است برخی تغییرات در زندگی به وجود آورد، اما مطمئن شوید که دورنمای اهداف و اولویت های خودتان را از دست نمی دهید. از دوستی ها، برنامه ها یا فعالیت هایی که باعث شادی شما می شوند دست بر ندارید.

کمک بگیرید. دست به گریبان شدن با بیماری روانی شخصی که دوستش دارید می تواند دردناک باشد  و شما را منزوی کند. حواستان باشد که حمایت عاطفی مورد نیاز برای مقابله را در یافت می کنید. با کسی که اعتماد دارید  درمورد آنچه درحال وقوع است صحبت کنید. این می تواند به روان درمانی شما نیز کمک کند یا به گروه های حمایتی ملحق شوید.

مرز ها را مشخص کنید. در مورد مراقبت هایی که می توانید بدون احساس از توان افتادن و رنجش انجام دهید واقع بین باشید. در مورد آنچه می خواهید انجام دهید و آنچه قادرید انجام دهید محدودیت هایی تعیین کنید و آن را رعایت کنید. اینکه اجازه دهید اختلال دوقطبی بر زندگی تان چیره شود برای شما یا کسی که دوستش دارید سالم نیست.

استرس را مدیریت کنید. استرس بر بدن و ذهن، عوارضی را بر جای می گذارد، بنابر این راهی پیدا کنید که استرس را تعدیل کنید. مطمئن شوید که خوب می خورید و به اندازه کافی می خوابید و ورزش می کنید. همچنین می توانید با تکنیک های ریلکسیشن مانند مدیتیشن، استرس را کنترل کنید.

منبع
مرکزمشاوره
نمایش بیشتر

عظیمی

کارشناس ارشد روان شناسی

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
error: