افراد مختلف، مشکلات زندگی را چگونه می بینند؟

کودکان تاب آور، بزرگسالانی تاب آور می شوند و در برابر مشکلات مقاوم ترند.

مشکلات در زندگی ناگزیرند. نمی توان از چالش دوری کرد. به توانایی بهبود مجدد از موقعیت های سخت و ناخوشایند، تاب آوری میگویند. تاب آوری از مفاهیم نوین در روانشناسی سلامت است.

 تاب آوری یعنی فرد قادر باشد بعد از یک اتفاق و ترومای سخت و دردناک فیزیکی یا احساسی، دوباره با قدرت قبل به زندگی بازگردد. تاب آوری چیزی نیست که افراد با آن به دنیا بیایند بلکه یک مهارت است که کودکان ذره ذره یاد می گیرند. بچه ها آسیب پذیرند، در برخی از آنها موقعیت های استرس زا باعث اضطراب فراگیر در طول عمر میشوند و برخی دیگر با مشکلات بهتر کنار می آیند.

رشد و به وجود آمدن تاب آوری

 این مهارت در دوره کودکی ایجاد شروع به شکل گیری می کند. کودکانی که در دوره کودکی تاب آوری را پرورش می دهند در بزرگ سالی نیز یاد می گیرند که چگونه با مشکلات دست و پنجه نرم کنند و استرس را تحمل کنند.

رشد تاب آوری در بچه ها در سه سطح اتفاق می افتد:

فردی

خانوادگی

درمحیط

یعنی فرد برای رشد تاب آوری باید از هر سه این سطوح درون داد دریافت کند. همان گونه که همه بچه ها از نظر فیزیکی، روانی و احساسی یکسان نیستند، همه بچه ها هم در تحمل استرس توان یکسانی ندارند ولی تاب آوری را می توان از روشهای مختلف در کودکان پرورش داد. به عنوان درمانگر کودک، در جلسات بازی درمانی می توانید این موارد را به کودک آموزش دهید و برای والدین نیز توضیح دهید. برای پرورش کودکان سالم، باید تاب آوری آنها را افزایش داد.