تفاوت روانکاوی و روان درمانی چیست؟

شما چه بدنبال درمان سلامت روان باشید، و چه بخواهید از ارائه دهندگان خدمات بهداشت روان باشید، با رویکرد های درمانی مختلفی مواجهه خواهید شد. بیان تفاوت میان آنها و تشخیص اینکه کدام روش برای شما مناسب است، ممکن است گیج کننده باشد.

درمان با صحبت کردن

روان درمانی یک اصطلاح نسبتاً عمومی است – مددکاران اجتماعی، مشاوران، روانشناسان و روانپزشکان همه می توانند خود را درمانگر بنامند. روانکاوی یک تجربه است – شما نمی توانید بدون داشتن تحلیل خود، خود را روانشناس بنامید. این موضوع در رابطه با روان درمانی همیشه صادق نیست – همه روان درمانگران رویکرد درمانی خود را ندارند.

با این حال، پیش از روان درمانی، روانکاوی وجود داشت. فروید به کمک دوست و مربی اش، برویر، که یک روانپزشک وینی بود و با زنان هیستریک (یک اصطلاح تشخیصی قدیمی برای آنچه امروزه به عنوان اختلال تبدیلی طبقه بندی می شود) کار می کرد، روش روانکاوی، یا “درمان با صحبت کردن” را “بنا نهاد“.

برویر در کار خود با بیمارش آنا که اسم مستعار برتا پاپنهام، یکی از اولین زنان فمینیست بود، دریافت که علائم وی پس از صحبت در مورد منشاء این علائم از بین رفتند. به این ترتیب “درمان با صحبت کردن” ایجاد شد.

تفاوت روان درمانی و روانکاوی

این فرضیه که صحبت كردن دارای قدرت درمانی است، بسیاری از روش های روان درمانی امروز را به این مسیر سوق می دهد. هیچ کس این موضوع را رد نمی کند. در این صورت، تفاوت روان درمانی و روانکاوی در چیست؟

اول اینکه روان ‌درمانی با چیزی بنام “من” یا “عاملیت فعال” سر و کار دارد که فرد با کمک آن تصمیمات روزمره خود را می ‌گیرد. در مقابل، روان ‌کاوی با ضمیر ناخودآگاه – آن دسته از فعالیت هایی که فراتر از زبان هستند، و خارج از آگاهی ما هستند- سر و کار دارد؛ بخشی از ما که با فرهنگ، هنجار های اجتماعی، قوانین و مقررات گسترده سرکوب شده است.

ثانیاً، اهداف روان‌ کاوی و روان‌ درمانی نیز متفاوت هستند. روان‌ درمانی تلاش می‌ کند رابطه افراد با هنجار های اجتماعی و مقررات را احیا کند، در حالی که روان ‌کاوی درصدد بازیابی رابطه فرد با نفس خود است. روان‌ درمانی در راستای تقویت نفس کار می ‌کند، در حالی که روان‌ کاوی برای تقویت رابطه سوژه با ضمیر ناخودآگاه خود تلاش می ‌کند.

یک رابطه درمانی متفاوت

روان درمانگران از رابطه خود با بیمار، برای تاثیر گذاری بر تصمیم‌ گیری فرد، آموزش استراتژی ‌های مقابله، تغییر رفتار ها و افکار، و اصلاح روش‌ های ارتباط با دیگران استفاده می ‌کنند. روانکاو ها از این ارتباط استفاده می‌ کنند تا به فرد در سازماندهی مجدد روشی که با تمام کیفیات انسانی با خود و دیگران ارتباط برقرار می کند، کمک کنند. آنچه بعد از این ارتباطات در شما روی می دهد در درجه‌دوم قرار میگیرد و کاملاً به شما بستگی دارد.

روان درمانی و روانکاوی راه های مناسبی برای درمان اختلالات افسردگی، اضطراب و وسواس هستند.