- مرجع آزمون های آنلاین رایگان
- شخصیت، ازدواج، روابط، آسیب شناسی
- فردی، شغلی، تحصیلی، سازمانی و ...
- ارائه آموزش های صوتی و تصویری
- ارائه مطالب علمی و روان شناسی
- گروه سنی کودکان تا بزرگسالان
اختلال شخصیت دوری گزین و اختلال اضطراب اجتماعی شباهت های زیادی به هم دارند ولی در نهایت دو اختلال مجزا می باشند. به این دلیل که تشابهات رفتاری زیادی بین این دو اختلال هست.
احتمال اینکه افراد در تشخیص افتراقی آنها به مشکل بخورند وجود دارد. اختلال اضطراب اجتماعی یا فوبی اجتماعی یک نوع مشخص از اضطراب است که با ترس از موقعیت های اجتماعی مشخص می شود. این افراد نگران اند که مبادا در موقعیت های اجتماعی رفتاری انجام دهند که باعث شرمندگی آنها شود. در حالت عادی افراد با این مشکل مواجه نمی شوند ولی کسانی که با اضطراب اجتماعی در گیرند در کار، مدرسه و بخش های دیگر زندگی دچار مشکل می شوند. در حدود ۷۵ درصد این افراد در سنین بین ۸ تا ۱۵ سال شناسایی می شوند.
اختلال شخصیت دوری گزین که جزو دسته C قرار می گیرد یک اختلال شخصیت است که بسیاری از جنبه های زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می دهد.
این افراد در درک خود و دیگران مشکل عمیقی دارند بنابراین میزان و شدت مشکلاتشان با افرادی که تنها یک مشکل روانی دارند فرق می کند.
اولین تفاوت عمده این افراد در نحوه نگاه آنها به دنیای اطراف و تجربیات شخصی شان هست. افرادی که اضطراب اجتماعی دارند این موضوع را درک می کنند که اضطرابشان غیرمنطقی است و دنيا آنها را به میزانی که خودشان سخت گیرانه و خشن قضاوت می کنند، نمی بیند. از سوی دیگر افرادی که APD دارند، بینش ندارند. آنها از درون عمیقا احساس بی ارزشی و ناامنی دارند.
افرادی که اختلال شخصیت دوری گزین دارند از دید عموم جامعه عجیب به نظر می رسند. آنها نسبت به طرد و انتقاد حساس اند و تنها زمانی وارد ارتباط دوستی با کسی میشوند که احساس کنند مورد پذیرش قرار می گیرند. احساس شرم و بی ارزشی گره عمیقی با APD دارد. این اختلال هرچند از کودکی شکل می گیرد ولی در کودکان تشخیص داده نمیشود. اختلال اضطراب اجتماعی و APD اشتراکات زیادی دارند. این افراد هر دو ترس از شرمنده شدن و قضاوت شدن در موقعیتهای اجتماعی دارند. مردم عموما این افراد را به عنوان ش خصیت های خجالتی، محجوب و عجیب می شناسند.
ترس درونی این افراد در نهایت منجر به موقعیت هایی مانند موارد زیر می شود:
١. دوری کردن از تمامی موقعیت های اجتماعی
٢. دوری کردن از تعامل با غریبه ها
٣. اعتماد به نفس پایین
۴. خجالت و حجب و حیای زیاد در اطراف افراد دیگر
۵. ایزوله شدن در مقابل دیگران
در بین برخی متخصصین عقیده ای مبنی بر اینکه APD نوع وخیم برخی از متخصصان عقیده دارند تری از هراس اجتماعی است، وجود دارد. با توجه به نسخه پنجم DSM این دو اختلال معمولا با هم همپوشانی دارند و همزمان باهم ایجاد می شوند. باید توجه داشت APD باعث دوری افراد از اکثر
موقعیت ها می شود ولی هراس اجتماعی باعث می شود فرد تنها برخی موقعیت های خاص دوری کند. DSM همه تلاش خود را برای شوند. جداسازی این دو اختلال از هم انجام داده است.
وقتی صحبت از ریسک فاکتورها می شود قضیه سخت تر است. ژنتیک ، و عوامل محیطی مثل همه اختلالات دیگر دخیل اند. دوری گزینی می تواند یک رفتار یادگیری شده باشد. افراد بعد از تجربه یک اتفاق منفی ممکن است از موقعیت های مشابه دوری کنند.
برای مثال خجالتی بودن ممکن است احتمال اینکه فرد هراس اجتماعی یا APDرا افزایش دهد.هر چند که لزوما باعث ایجاد اختلال نمی شود .تجربه قلدری ،تروما و سواستفاده در کودکی ریسک هریک از این اختلالات را افزایش می دهد اما غفلت خصوصا غفلت فیزیکی یک فاکتور مهم برای پیش بینی ابتلا به اختلال شخصیت دوری گزین است.در سال 2015 تحقیقی نشان داد احساس طرد شدن از سوی مراقبان با دریافت نکردن عاطفه از آن ها در کودکی بین افرادی که اختلال شخصیت درند،فراوان تر است.
در طول سال های بررسی این اختلالات ،ریسک فاکتورهای مطمئنی برای هریک از آن ها مشخص شده که در ادامه به برخی از آن ها اشاره می کنیم:
- برخی تحقیقات نشان میدهند افراد پس از تغییرات ظاهری پس از بیماری به سمت اختلال شخصیت می روند.
۲. تحقیقات نشان داده اگر آمیگدال در فردی فعال تر باشد، میزان هیجان حس شده توسط او بیشتر و شدیدتر است بنابراین احتمال هراس اجتماعی افزایش می یابد.
٣. با توجه به ورژن ۵ راهنمای تشخیصی DSM، داشتن والدین و خواهر و برادرهایی که اضطراب اجتماعی دارند احتمال این اختلال زا 2 تا 6 برابر افزایش می دهد.
در درمان این اختلالات روش های متفاوتی استفاده میشود. CBT، گروه درمانی، روان درمانی و دارودرمانی جزو خط اول درمان ها می باشند.
برخی ازمتخصصین عقیده ادارند اختلالات شخصیت درمان پذیر نیستند اما این عقیده نادرست است.اختلالات شخصیت سخت درمان می شوند ولی در نهایت درمان پذیر هستند وافرادی که اختلال شخصیت دوری گزین دارندزمانی به دنبال درمان می روند که به دلیل عدم شرکت در رویدادهای اجتماعی دچار تنهایی و استرس شوند.
درمجموع هر دوی این اختلالات به دلیل شباهیت هایی که به هم دارند .خط درمان مشابهی نیز دارند.زمانی که هر کدام از این دو اختلال درمان نشده باقی می مانند ، افسردگی ، سومصرف مواد و ایزوله سازی ممکن است اتفاق بیفتد . برخی از افراد حتی درجه های بالای تنهایی و استرس را تجربه می کنند.
