فرزند شما باهوشترین، زیباترین و بهترین کودک دنیاست؟

معمولا والدین معتقدند که فرزندشان باهوش ترین، زیباترین و بهترین کودک دنیاست. به نظر می رسد هر پدر و مادری آرزو دارد که فرزندش تافته ای جدا بافته و موجودی متمایز و ممتاز باشد. هر والدی در اعماق وجودش دوست دارد کودکش بهترین فرزند باشد.

این امر موضوع غریبی نیست و همگان با آن آشنایی دارند اما مشکل زمانی ایجاد می شود که این آرزوی والدین سبب می شود که آن ها فرزند خود را چنان که هست نبینند و رنج ها و ناراحتی های او را طبیعی و گذار بدانند. هر روز شاهد حضور تعداد زیادی کودک و نوجوان در مراکز درمانی هستیم که متاسفانه بعضی از آن ها خیلی دیر برای درمان آورده شده اند.

زمانی که این موضوع با والدین در میان گذاشته می شود و علت آن توسط روانشناسان کودک پرسیده می شود متوجه می شویم که والدین اصلا به وخامت شرایط فرزندشان آگاه نیستند. آن ها رفتارهای عجیب کودک خود را به سن او ارتباط می دهند و تصور می کنند که با گذر زمان، فرزندشان خود به خود بهبود خواهد یافت. گاهی حتی با وجود هشدارها و اعلام خطر از سوی مربیان مهد، معلمان و مشاوران مدارس باز هم والدین موضوع را جدی نمی گیرند و تنها زمانی واقعا به فکر درمان فرزندشان می افتند که زمان بسیاری را هدر داده اند.

نکات مهمی که در ارتباط با مشکلات روانشناختی وجود دارد این است که اولا برخی مسائل روانشناختی باید در بدو پیدایش و به ویژه در ابتدای دوران کودکی مورد درمان قرار گیرند و در غیر این صورت بعدها نمی توان به راحتی آن ها را درمان نمود. از جمله این مشکلات باید به اختلالات گفتاری اشاره کرد.

ثانیا تاخیر در درمان اختلالات روانشناختی در دوران کودکی و نوجوانی باعث تداوم و تشدید این مسائل می شوند و سبب می گردند که این مشکلات به دوران بزرگسالی راه یابند و فرد با اختلالات شدیدی که درمان دشوار و طولانی دارند روبرو باشد.

ثالثا وجود اختلالات روانشناختی باعث کاهش اعتماد به نفس کودک و نوجوان می شود و درک او را از خودش مخدوش می کند. به این ترتیب کودک یا نوجوان بیمار، تصور منفی از خود خواهد داشت که در صورت عدم درمان در تمام طول عمر با او همراه خواهد بود. در نهایت ابتلا به اختلالات روانشناختی، کودک و نوجوان را از مراحل طبیعی رشد باز می دارد. به طور مثال نوجوان افسرده، ارتباط کمتری با همسالانش برقرا می کند یا کودک مضطرب، کمتر جرات ابراز وجود پیدا می کند و در نتیجه به اندازه همسالان خود توانمند و رشد یافته نخواهد شد.)

سخن آخر این که با توجه به اثرات مخرب و طولانی مدت بیماری های روانشناختی و با در نظر گرفتن این موضوع که مشکلات مذکور مثل بیماری های جسمی علایم بیرونی و ظاهری قابل شناسایی ندارند تا والدین بتوانند با مشاهده این علایم متوجه مشکل شوند، پدر و مادرها باید در رابطه با مشکلات روانشناختی دوران کودکی اطلاعاتی به دست آوردند و با مشاوران و روانشناسان مدرسه در ارتباط باشند.

به علاوه چکاپ کودک و نوجوان توسط یک روانشناس کودک می تواند زمینه های ابتلا به مشکلات روانشناختی را در کودک یا نوجوان مشخص کند و با کمک روانشناس می توان راهکارهای پیشگیری را به کار گرفت. به امید روزی که شناسایی سریع و دقیق مشکلات کودکان ونوجوانان سبب شود که نسل آینده سالم تر و توانمندتر داشته باشیم