راز فوق العاده بودن هر پدر!!!

کره خاکی به وجود  پدران نیاز دارد

لقاح مصنوعی برنده جایزه نوبل2010 در هر دو علم فیزیولوژی و پزشکی شد، این روش به زنان یادآوری کرد که برای تولید مثل دیگر نیازی به وجود جنس مذکر و یا حتی جفت گیری ندارند. حتی فرهنگ عامه نیز بر این موضوع تاکید دارد: در اپیزودی از مجموعه تلویزیونی تئوری بینگ بنگ، به شلدون دستمالی داده می شود که همان دستمالی است که قهرمان او، بازیگر نقش اسپاک (لئونارد نیموی) در فیلم پیشتازان فضا استفاده کرده است. او ادعا می کند که با یک تخمک زنده و DNA  موجود در این دستمال می تواند شخصیت لئونارد نیموی خود را پرورش دهد.

اما، در حالی که علم مدرن لااقل به طور مضحک آمیزی به ما امکان می دهد تا زندگی بدون پدران را نیز مورد ملاحظه قرار دهیم؛ برخی از مطالعات اخیر نشان می دهند که کودکان با داشتن آنها در کنار خود بهتر هستند. نتایج تحقیقات دانشگاه کالیفورنیا در سال 2006 نشان داد که پدران در حقیقت نقش بیشتری در رشد گفتار نسبت به مادران دارند. آنها دریافتند که به طور متوسط پدران کمتر از کلمات بچه گانه و کوتاه استفاده می کنند و بیشتر تمایل به کاربرد کلمات جامع و طولانی تری دارند. این ارتباط معنایی چالش برانگیزتر ممکن است واژگان کودک را تحریک کند و رشد مفاهیم زبانی پیچیده مانند عبارات حاوی مزاح و طعنه آمیز را ترغیب می کند.

مغزشما هنگام پدرشدن اینگونه است

این مبحث دورانی از زندگی را شامل می شود که مردان احساس رضایت بخشی به خاطر خلق یک موجود کوچک دارند. مغز مردان در اولین تجربه پدر شدن تغییر می کند اما علم هنوز هم نتوانسته است دقیقاً نحوه و میزان آن را مشخص کند. جوی جانسون مدیر انجمن علمی جنسیت و سلامت ونکوور می گوید: “تحقیقات نشان می دهند که کودک محرکی قوی در تغییر رفتار مردان هستند”. تغییرات می تواند موجب ترک سیگارکشیدن و ورزش بیشتر شود طوری که او بتواند با کودکش بازی کند و مصرف مشروبات را نیز به حداقل برساند. جانسون می گوید: “اگرچه، شواهد محکمی در میزان تأثیر آن وجود ندارد. جانسون می گوید: زاد و ولد سالم به طور تقریباً انحصاری بر زنان تمرکز می کند اما پدران نقش مهمی در فرزندپروری دارند و ما باید از آنها بیشتر حمایت کنیم”. در نهایت، این انستیتو اخیراً شروع به تحقیقات در زمینه سلامت مردان از جمله پدران نموده است.

جدا از این ایده نوین، ساموئل ویز استاد و رئیس دانشگاه انستیتوی مغز هاتکیس کالگری یافته است که با پدر شدن مغز مردها طوری تنظیم می شود که آماده نگهداری و مراقبت از فرزندان جوان خود شوند. دکتر ویز می گوید: شواهد مطالعاتی زیادی وجود دارند که نشان می دهند مادران از طریق بوئیدن با کودکانشان پیوند برقرار می کنند و این کار در یک طیف زمانی و شاید تا مادام العمر ادامه یابد. اما این چنین موارد مشابهی در مردان مستند نشده است. صحت این اطلاعات تا می سال 2010 است. ویز و تیمش کشف کردند زمانی که موش های نر با نوزادان تازه متولد شده‌ خود تعامل برقرار می کنند، سلول های مغزی جدید در هر پیاز بویایی مغز (بخشی از مغز مسئول حس بویایی) و هیپوکامپ (مسئول حافظه) پدران رشد می کنند. هفته ها پس از آنکه پدران از نوزادانشان جدا شدند آنها ارتباطشان را تا بلوغ فرزندانشان و هنگام متمایز شدن از دیگر موش های نابالغ حفظ کردند، به عبارتی موش هایی که زمان بیشتری را صرف کرده بودند، هرگز از سوی نوزادانشان فراموش نشدند.

نحوه ارتباط پدران در کل با “افزایش وزن عاطفی” آغاز می شود؛ تمایلی در مردان برای خوردن و افزایش وزن هنگامی که زنانشان باردار هستند. براساس مطالعه ای پیمایشی کاندید شده سال 2009 منتشر شده در نیویورک تایمز نشان داد مردان به طور متوسط 14 پوند معادل 6 کیلوگرم هنگام بارداری زنان وزن زیاد می کنند. پدران خودشان چهار دلیل عمده را برای افزایش وزن ذکر می کنند: بیشتر خوردن همراه با کودکی که در راه است، وجود اسنک های بیشتر در خانه، افزایش وزن عمدی برای اینکه همسرشان احساس بدی پیدا نکند (زیرا خودش باردار است و نگران از دست دادن تناسب اندام) و خوردن سهم غذای بیشتری که همسرانشان برای آنها کنار می گذارند. بعلاوه، در حالی که این افزایش وزن تنها یکی از آزمون های جدیدی است که والدین جدید با انها روبرو هستند، اما تحقیقات تغییرات قابل توجه هورمونی در مردان را هنگام پدرشدن نشان می دهند.

براساس تحقیقات دانشگاه میموریال، در حین و پس از بارداری همسران، میزان تستوترون پدران تا 33 درصد افت می کند. در حالی که مردان و زنان هورمون های جنسی (مردان در بیضه ها و زنان در تخمدان) تولید می کنند، هورمون تستوسترون موجب داشتن خصوصیات نرینه تری می شود، علاوه بر آنکه عهده دار تولید اسپرم است و با خطرجویی یا جسارت و پرخاشگری ارتباط دارد. بنابراین تصور می شود که سطوح کمتری از تستوسترون پدران را آماده بچه داری و درک بالاتر می کند و آنها را ترغیب به فراهم کردن راحتی نوزادانشان به جای رقابت با کودک ناشی از محبت مادر به فرزند می کنند. در آن واحد، پدران جدید اغلب افزایش هورمون زنانه پرولاکتین را تجربه می کنند، هورمونی که به عنوان محرک لانه سازی در بسیاری از حیوانات شناخته شده است. علاوه بر این، تحقیقات نشان می دهند که تنها پانزده دقیقه نوازش و در آغوش گرفتن نوزادان می تواند سطوح هورمون پرولاکتین را تا 20 درصد افزایش دهد. دانشمندان دانشگاه تورنتو نیز دریافتند که مردان دارای سطوح بالاتری از پرولاکتین بیشتر احتمال دارد که قادر به آرام کردن گریه های کودکانشان باشند.