از ویژگی های اساسی اختلال اضطراب جدایی ، اضطراب بیش از حد مربوط به جدایی یک کودک از خانه و یا از کسانی (در نوجوانان و بزرگسالان) است که به فرد به آنها وابسته است. این اضطراب فراتر از آن میزان است که برای سطح رشد فرد انتظار می رود. ترس، اضطراب و یا اجتناب ماندگار است، و حداقل به مدت 4 هفته در کودکان و نوجوانان و به طور معمول 6 ماه یا بیشتر در بزرگسالان به طول می انجامد.
کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی، معمولا از خانواده های غیرصمیمی نشات می گیرند. هنگامی که از خانه و یا افراد وابسته ی اصلی جدا می شوند، ممکن است به طور پیوسته احساس طرد، بی تفاوتی، غم و اندوه اجتماعی ، و یا مشکل تمرکز بر روی کار و یا بازی را نشان دهند.
بسته به سن افراد، ممکن است ترس از حیوانات، هیولا، تاریکی، دزد، سارق، آدم ربایان، حوادث رانندگی، سفر هواپیما، و شرایط دیگری را داشته باشند که به عنوان خطری برای یکپارچگی خانواده و یا خود افراد تلقی می شوند. نگرانی در مورد مرگ و مردن نیز رایج است. امتناع از مدرسه رفتن ممکن است به مشکلات تحصیلی و اجتناب اجتماعی منجر شود. کودکان ممکن است از این امر شکایت کنند که هیچ کس آنها را دوست ندارد و یا مراقب آنها نیست و درنتیجه آرزو می کنند که مرده بودند. هنگامی که زمان جدایی بسیار ناراحت می شوند، ممکن است خشم و یا گاهی اوقات تنفر خود را نسبت به کسی که‌آنهارا مجبور به جدایی‌کرده، نشان دهند.
هنگامی که این افراد، به ویژه در زمان شب تنها هستند، کودکان خردسال ممکن است تجارب ادراکی غیرمعمولی را گزارش دهند (مانند دیدن افرادی که به اتاقشان نگاه می کند، موجودات ترسناک که به آنها نزدیک می شوند، حس کردن چشمهایی که به آنها خیره شده اند).
کودکان مبتلا به این اختلال اغلب به صورت سخت گیر، فضول و نیازمند توجه مداوم، توصیف می شوند. اغلب اوقات ، تقاضاهای مفرط کودک، به یک منبع سرخوردگی والدین تبدیل می شوند که منجر به خشم و درگیری در خانواده است. کودکان مبتلا به این اختلال ،گاهی اوقات، به صورت افراد وظیفه شناس، سازگار، و مشتاق به خوشحال سازی توصیف می شوند. کودکان ممکن است شکایت های جسمانی داشته باشند که به آزمایشات فیزیکی و روش های پزشکی منجر می شود.
حالت افسرده، غالبا وجود دارد و ممکن است با گذر زمان تداوم بیشتری پیدا کند و تشخیص فرعی اختلال افسرده خویی و یا اختلال افسردگی اساسی را توجیه کند. این اختلال ممکن است به پیشرفت اختلال مربوط به هراس با هراس از مکانهای شلوغ اولویت داشته باشد.
درمان رایج برای اختلال اضطراب جدایی چیست؟
علائم خاص اختلال اضطراب جدایی
اضطراب بیش از حد و کاملا نامناسب مربوط به جدایی از خانه یا کسانی که فرد به آن وابسته است، توسط سه مورد (یا بیشتر) از موارد زیر، مشهود است:
- پریشانی بیش از حد مکرر هنگام جدایی از خانه یا افرادی با وابستگی بیشتر رخ می دهد و یا پیش بینی می شود.
- نگرانی مداوم و بیش از حد در مورد از دست دادن، یا آسیب دیدن احتمالی افرادی با وابستگی بیشتر
- نگرانی دائمی و بیش از حد در مورد اینکه یک واقعه نامطلوب منجر به جدایی آنها از افرادی با وابستگی بیشتر می شود (به عنوان مثال، گم شدن یا ربوده شدن).
- – بی میلی یا امتناع از رفتن مداوم به مدرسه یا جای دیگر به دلیل ترس از جدایی
- ترس یا عد تمایل بیش از حد و مداوم نسبت به ماندن در خانه یا بودن در جاهای دیگر بدون افراد بزرگسال اصلی
- بی میلی مداوم یا امتناع از رفتن به خواب بدون وجود فردی با وابستگی اصلی در نزدیک او و یا خوابیدن در بیرون از خانه
- کابوس های تکراری در مورد جدایی از خانه
- شکایات مکرر از علایم فیزیکی (مانند سردرد، دل درد، تهوع یا استفراغ) که هنگام جدایی از افرادی با وابستگی اصلی رخ می دهد و یا پیش بینی شده است
اختلال باعث پریشانی بالینی قابل توجه و یا اختلال در حوزه های مهم عملکردی اجتماعی، تحصیلی (شغلی)، و یا موارد دیگر می شود.
این اختلال منحصرا در طول دوره اختلال فراگیر رشد، اسکیزوفرنی، یا دیگر اختلالات روان پریشی رخ نمی دهد ، و در نوجوانان و بزرگسالان، توضیح اختلال هراس به‌وسیله هراس از مکان های شلوغ مناسب نیست.
مترجم: ویدا کیانی، دانشجوی روانشناسی دانشگاه پیام نور تبریز
