شبیه سازی انسان به ماشین

روانشناسی شناختی حوزهای نوپا ، میان رشته ای، و به تعبیری محبوب درروانشناسی نوین است. که طیف وسیعی از موضوعات را در برمی گیرد. مانند: حافظه، استدلال، حل مسأله، تصویرسازی ذهنی و زبان .مسأله ی شناخت و شکل گیری فرایندهای ذهنی به عنوان موضوع محوری روانشناسی شناختی علت اصلی پیوند این حوزه با سایر دانش ها و علوم است. یکی از این موارد دانش هوش مصنوعی است که به عنوان شاخه ای از علوم کامپیوتر به موضوعات مرتبط با حوزهی روانشناسی شناختی می پردازد. هوش مصنوعی در این میان به میزان توانمندی ماشین ها در کپی برداری و شبیه سازی از رفتار هوشمند ارگانیزم های جاندار می پردازد. با وجود تمام پیشرفت ها در هوش مصنوعی، هنوز ماشینی ساخته نشده که بدون دخالت انسان وظایف خود را انجام دهد و هنوز این مهم دغدغه ای است که دانشمندان این رشته را به فکر و کاوش واداشته است. هوش مصنوعی زمینه های گوناگونی را در بر می گیرد که در این بخش ما به دو مورد از آن می پردازیم: شبکه های عصبی مصنوعی و مساله ی اساسی این یادداشت: یادگیری ماشین.

شبکه های عصبی مصنوعی: این شاخه از علم هوش مصنوعی که نقطه ی تلاقی علوم زیستی، روانشناسی، ریاضیات و کامپیوتر است از پرکاربردترین ساختارهای مورد استفاده در هوش مصنوعی است. هدف اصلی دنباله روی این مفهوم، شبیه سازی مغز انسان به وسیله ی کامپیوتر است. از آنجا که مغز انسان خود ساخته ی ملیونها سلول عصبی است فرآیند شبیه سازی مغز انسان نیازمند ساخت شبکه های عصبی مصنوعی است. یادگیری ماشین، انسان در ساخت ابزار و بالاخره به تدریج ماشین ها گام به گام پیش رفت، تا جایی که از هدایت ابزار به هدایت ماشین توسط خود ماشین نزدیک شد. شاخه ی یادگیری ماشین عبارت است از مطالعه ی روش های برنامه نویسی به منظور ایجاد امکان یادگیری برای ماشین. همه گیر شدن استفاده از ماشین ها در زمینه ها و شاخه های مختلف کاربرد این علم را روز به روز افزایش میدهد و نگاه های بیشتر و دقیق تری را متوجه خود می سازند. شاید بتوان مهمترین کاربرد این شاخه را برای مسائلی دانست که وقایع و رخدادهای مرتبط با آنها به سرعت در حال تغییر هستند. البته در کنار نگرانی های انسان برای تقابل با چیزی که خلق می کند.